av Siri Bjorstad Hjermann.
Frå fjella høge renn det foss
med eim av istidsland,
når kulde må mot varme sloss
då vaknar doktorand.
For kven kan sitja over bok
når vinter trekkjer seg?
Når kropp og hovud er på kok
då går han ut, han som er klok,
med lette, frie steg.
Med hatt på snei, med glimt og glis,
han møter verda ny,
frå fjella bratte sildrar is
og speglar kvite sky.
Han går på vegen fjordalangs
og tek ein piruett,
han undrast, kanskje har han kjangs
på jenta som er førsterangs –
All tanke er så lett!
Frå himmelsjå, mot sky og sol
frå høge Jølstrafjell,
det renn ein bekk, den er frivol
og veks som ein rebell.
Den buldrar stadig med meir makt,
er skapt av smeltesnø;
Den slepper seg med dødsforakt,
den varer heilt til siste akt,