av Siri Bjorstad Hjermann.
På søndag etter søndag går
dei begge til Guds hus,
men tankar flakkar, blikka går
dei unge er i rus.
I naboheimar vaks dei opp,
vart fødd på same dag,
dei hang i lag i leik og hopp
inntil ein dag det sa heilt stopp,
dei kjende ubehag.
Med hatt på snei og tørklehals
og arbeidshand i fang,
han drøymer om ein sakte vals,
å vera Don Juan.
For ved hans side sit ho der,
lett framlent, tenksom, søt.
Det hender at til Gud han ber:
– Gud, gi meg mot som kavaler;
å setja nådestøt!
Ho drøymer om at handa hans
lett rører hennar hud,
meir drøymer ho, om laurdagsdans,
om brudgom og om brud.
Ho raudnar lett, og hjartet slår
så sterkt at bringa brenn.
I grua inne flammen står
og virkar kald mot livets vår,
når venn vert meir enn venn.
Frå pipa bak stig røyken grå
mot høge himmelen,
dei sit på vollen, vil ei gå
frå kjenslevrimmelen.
Men arbeid ventar bakom dør
på gardar tett i tett,
at både han og ho er ør
det kjennest som ei ekstra bør,
å skiljast er ‘kje lett!
Dei finn slett inga kvile her
så blyge har dei blitt,
men alt dei ynskjer er å ver’
og stoppa tida litt.
Dei ynskjer ikkje meir enn slikt:
å sitja tett ilag,
å prata om ein song, eit dikt
og ikkje gjera nok ei plikt,
– det er jo finsøndag!